Dag Alice,
Wij, dat wil zeggen jij, Lisette mijn vrouw en ik zagen elkaar bijna wekelijks in de Chopin en dan spraken we kort met elkaar en dronken we ook regelmatig iets samen. We genoten er samen van om nog eens over vroeger en ook over nu te praten. En dan plotseling kwam je niet meer. Lisette en ik vroegen ons elke keer opnieuw af waarom komt Alice niet meer, is er iets met Alice. En dan voor ons zo onverwacht dit doodsbericht in de krant.
Alice nogmaals heel erg bedankt voor de belangloze hulp die jij als tiener aan ons ma Lies gegeven hebt toen ze die reeks kleine kindjes waaronder ik, had. Onze ma heeft het er vaak overgehad en was je heel dankbaar.
Rust zacht lieve nicht.
Nico & Lisette Gijsen – Brepoels Gellik